Entradas

LA SUERTE ESTÁ ECHADA

A menudo, antes de que una competición empiece, tengo la sensación de que much@s de l@s judokas asistentes piensan - y así lo expresan incluso abiertamente - que la suerte ya está echada. Esta expresión de origen latino se usa a modo de consuelo cuando resulta imposible modificar una situación, en especial su desenlace. En las competiciones hay l@s favorit@s que sabe que lo son, l@s que han olvidado o no se creen que lo son, l@s que no son favorit@s y se creen que lo son, l@s que no son favorit@s y saben que no lo son, y aparte de otros posibles perfiles también existen l@s que son o no favorit@s y se convencen de que no lo son y parece que hacen todo por no avanzar. Reconozco que me cuesta cada vez más escuchar ciertas frases, todas ellas acompañadas de la exclamación “¡total!”: “… mi rival es muy fuerte, la voy a volver a fastidiar, ya me ha ganado varias veces, es mejor, no me sale mi técnica…” No me molesta que se use, sino el empleo abusivo de las mismas, ya que no solo se

A RETIRADA DA COMPETICIÓN

  Nos campionatos de judo hai varios perfís de persoas que pululan polas bancadas e no edificio do pavillón: @s que visten indumentaria deportiva dun club, outr@s circulan co judogi posto, con traxe e corbata, @s que visten casual , etc. Moit@s del@s comparten o feito de que nalgún momento participaron nalgunha competición ou foron competidor@s habituais . A miúdo repítense temas de conversación que adoitan rememorar tempos pasados, e a modo de abuelo cebolleta contamos as nosas batallas, desde combates vistos ou realizados ata lesións. Cando se trata das nosas dores, semellamos @s tamalous , en francés “t’as mal où” (“onde che doe?”), termo co que, entre outr@s persoas, cert@s profesionais gal@s do turismo se refiren ao perfil maioritario da súa clientela, dada a idade avanzada desta. O tamalou é unha persoa que fala ou se queixa a miúdo das súas doenzas. No fondo, estas conversas non deixan de ser un certo tipo de camaradería entre guerreir@s nov@s e menos nov@s, que me fai se

EL DÍA DESPUÉS

Me parece atrevido usar esta frase para relacionar la película “ El día después ”, que versa sobre un holocausto nuclear durante la guerra fría, con el judo. Pero en el fondo esta reflexión va también sobre el día después a algún evento importante y, en el caso concreto del judo, una competición, un paso de grado, un examen de cinto negro, etc. Pienso especialmente más en cuando no obtenemos el resultado deseado que en cuando lo logramos y, en particular, en cómo manejamos anímicamente la situación. Me gustaría diferenciar entre la reacción en caliente en el momento de nuestro “fracaso”, la gestión del mismo durante el día y el dejar reposar todo por la noche para comenzar ese verdadero día después. En caliente, a menudo nos viene a la cabeza e incluso a la lengua todo tipo de pensamientos negativos; cualquier sensei con competidor@s habrá podido escuchar: “lo dejo”, “esto no es lo mío”, “otra vez lo mismo”, “el árbitro”, “estoy hart@ de” y un largo etcétera. Pensar así o, mejor

OS DETALLES IMPORTAN... PERO NON SEMPRE

Na serie televisiva de acción Reacher o protagonista usa continuamente a expresión in an investigation details matter (“nunha investigación os detalles importan”), cando está a tratar de esclarecer un caso e a súa busca do máis mínimo detalle roza o obsesivo. Como xa expuxen noutra reflexión, para min o perfeccionismo non existe na maneira en que tratamos de aplicar este concepto. Pero iso non quere dicir que non pense que non se deba aspirar á chegar á calidade ou mesmo á excelencia. E para logralo, os detalles importan; ou mellor dito: a atención ao detalle importa. Para ser un bo ou unha boa judoka, primeiro hai que parecelo. Adoito dicir isto cando algún judoka entra co judogi desamañado. O judo per se caracterízase por unha meticulosidade extrema froito dunha filosofía e principios moi claros desde a creación da nosa arte marcial por Jigoro Kano . @s judokas temos que ser escrupulos@s incluso na maneira de entrar no tatami : como colocamos o cinto, como poñemos o judogi

LA PRECOCIDAD NO GARANTIZA EL ÉXITO

  ¿Cómo manejar la precocidad de algun@s de nuestr@s alumn@s?  Y sobre todo: ¿de qué precocidad hablamos? ¿técnica, táctica, madurez, carácter despierto, confianza, fuerza, coordinación, rapidez, reconocimiento de espacios…? El adjetivo precoz se aplica a “una persona que desarrolla algunas cualidades o capacidades antes de los normal”. En edades tempranas, cuando un o una judoka es aventajad@ o precoz en alguna habilidad, suele ocurrir que la diferencia con l@s demás niñ@s es, en dicha capacidad, muy grande y los efectos son inmediatos: le resulta muy fácil proyectar a l@s demás y, por tanto, en el ámbito de un torneo o combates en clase, gana con facilidad. No creo que no haya un sensei al que, consciente o inconscientemente, no se le hayan iluminado los ojos y haya tenido este pensamiento: precocidad = talento innato = futura estrella. Y esto mismo nos pasa a l@s progenitor@s si es nuestr@ hij@ la persona supuestamente agraciada con semejante billete ganador de lotería. Pe

ANGRY CHAIR

Sitting on an angry chair, angry walls that steal the air (sentado nunha cadeira enfadada, paredes enfadadas que rouban o aire). Así comeza Angry chair a canción de Alice in chains , grupo de música grunge . Esta peza – confeso, unha das miñas favoritas - é unha reflexión sobre os conflitos internos e a presión da vida moderna. Penso que todo o mundo senta por momentos, a miúdo ou constantemente nunha “cadeira do enfado”. Sempre crin que o judo tiña un certo compoñente terapéutico e axudaba a esquecer ou deixar a un lado, aínda que fose momentaneamente, os nosos problemas cotiáns e que cada vez que entramos no tatami, erguémonos desa cadeira do enfado e pasamos a modo judoka. Mais non sempre é tan doado. Teño visto tanto opositores soltarse completamente en judo tras 14 horas de estudo diario, como judokas normalmente nov@s que, non só non se erguen desa cadeira ao entraren no tatami, senón que a traen consigo e fican sentad@s nela durante todo o adestramento. Por desgraza is

O PERFECCIONISMO NON EXISTE

O perfeccionismo non existe. Ou máis ben: non existe o perfeccionismo entendido como o intento de alcanzar un grao de excelencia próxima á perfección – existe tal cousa? Creo que non hai un termo que nos últimos tempos cause en min máis escepticismo que a palabra “perfección”. Eu creo vehementemente na procura da calidade e da mellora diaria, mais non creo no uso xeneralizado desta palabra por unha grande parte das persoas. Cheguei á conclusión de que moita da xente que se auto define como perfeccionista era máis ben todo o contrario, vistas as grandes diferenzas entre a palabra e os feitos. De formación académica orientada cara aos idiomas sempre me sorprenderon os silencios incómodos que se producían nas aulas, cando había que falar en inglés, por medo a facer o ridículo. De feito o medo do español a falar inglés está tan arraigado que hai unha infinidade de estudos que o mencionan .   Pero o que máis me abraiaba era a recorrente afirmación de que, como eran tan perfeccionistas