O ÉXITO ESTÁ INFRAVALORADO
A xente adoita dicir que a sociedade
actual é moi competitiva. Eu estou de acordo en que en moitos temas é así e que
se promove sobre todo nas altas esferas a creación dunha élite cada vez máis
alonxada do resto d@s mortais. Pero non penso que no día a día da meirande
parte da xente a competitividade sexa o motor que nos move, máis ben creo que é
o contrario.
Palabras como competitividade, gañador,
éxito, horas de adicación a unha actividade… para moitísima xente son
negativas. Está claro que nada é branco ou negro e ten que haber un equilibrio,
polo que ten que haber persoas ás que lles dea igual chegar a un certo nivel e
outras que queiran ser as mellores do mundo. O problema para min é cando só
temos eses dous polos e a miúdo teño esa sensación.
Lembro en conversacións cun familiar no
pasado que a miúdo saía a frase “é que ti es moi competitivo”, normalmente
cando nos referiamos ao tempo adicado a tratar de facer algo ben, e era
interpretado como algo negativo. Neste sentido acabei por dicirlle que estaba
algo canso de escoitar iso como razoamento repetitivo, porque para min a
competitividade dun modo “san” pode ser moi boa e considero que hai moita xente
que non se esforza en nada - e está no
seu dereito – e non sería xusto que cada vez que se fale destes temas eu lles
dixera “total, como ti non tes interese por nada”. Como dixen antes, non todo é
dunha soa cor.
Hai un par de anos asistindo como espectador a un torneo de cross
para distintas categorías de idade, o comentarista no micro antes da primeira
carreira refiriuse á entrega de medallas e dixo: A distancia é a
mesma para todos, hai que premiar o esforzo. Xusto acabando de dicir isto,
frenouse e foi como se sintira que dixo algo politicamente non correcto.
Acordeime nese momento dunha situación na que o meu sobriño hai tempo me
preguntou se eu competira, afirmei que si, e a seguinte pregunta foi se gañara
medallas, asentín e insistiu preguntando se eran por participar ou por gañar. Eu,
de cativo, non coñecín esa noción do premiar por asistir.
Ten toda a razón o fundador dos Xogos Olímpicos
modernos, Barón Pierre de Coubertin , no seu
clásico: “O máis importante do deporte non
é gañar, senón participar, porque o esencial na vida non é o éxito,
senón esforzarse por conseguilo.”
Isto lévanos inevitablemente ao concepto
de éxito e, como ben di o barón, o tema non é conseguilo, senón tratar de telo.
Eu persoalmente entendo que hai varios niveis de éxitos, non se trata de
medallas, trátase de esforzarse por conseguir algo; calquer avance pode ser un
éxito. O barón non descarta o éxito. Non di que só importe acudir ao evento, o
que importa é o traballo que hai detrás.
Por iso, cóstame en moitas ocasións ver
como algo positivo cando se relativiza ao extremo o “fracaso” e se demoniza o
“éxito”. O equilibrio é a clave de todo, penso eu. Se non nos sae nada ou como
queremos, acumulamos unha frustración importante e o risco de deixalo é alto.
A verdade é que ¡que ben ven de vez en
cando ver que as cousas nas que nos esforzamos están tendo os seus froitos!
M. Mallo
Comentarios
Publicar un comentario