POR QUE FAGO JUDO?
Cando nos preguntan ou nos preguntamos por que facemos judo, posiblemente haxa que distinguir entre as razóns que nos levaron a empezar e as que a día de hoxe nos fan seguir.
Vocación? Ista sería probablemente unha palabra que podería vir ás nosas cabezas. Escribe o dicionario da Real Academia Galega: é a “inclinación dunha persoa cara a unha determinada actividade ou modo de vida, en especial a artística ou a relixiosa”.
Se é nunha idade moi nova, raro é que un neno ou ou nena lle diga ao seu pai e á súa nai que no futuro quere ser judoka; se cadra, en todo caso, futbolista. A vocación en certas idades se cadra son palabras maiores. Aparte, @s nen@s polo xeral cambian de gusto como de chaqueta.
Tamén é certo que hai xente que desde moi cativa pensa nalgo concreto e, como reza o dito da miña zona, a cabra bótase ao monte. Parece lóxico que rapaces ou rapazas que de cativ@s están todo o rato agarrándose e facendo como que loitan, acaben facendo judo, un deporte de contacto, rugby, etc.
Así por exemplo, un dos mellores baterías do mundo, Mike Portnoy, afirma que, se ben en tocar a batería como tal non pensou ata os 10-11 anos, de pequeno sempre estaba a facer ritmos con mans e pes todo o día.
O habitual é que, se empezamos de nen@s, nos metan na actividade porque lles parece adecuada, pola disciplina, porque coñecen a alguén que a fai ou a fixo, porque está de moda, por saber defenderse, por probar, por facer un deporte, por pasar o tempo, etc. No meu caso foi tan sinxelo como que, tendo eu catro anos, apareceu un sensei polo colexio onde estudaba e explicou o que era o judo e meus pais apuntáronnos a min e a meu irmán. E aquí sigo no judo.
Hai o que entra case por casualidade (inconscientemente?), de súpeto atópase con algo que non esperaba e fica enganchado, como se atopara un tesouro que non quere soltar. Lémbrame á novela “La neblina del ayer”, do galardonado escritor cubano Leonardo Padura, na que o protagonista, ex detective e na actualidade comprador e vendedor de libros, atopa unha fabulosa biblioteca nunha casa que permanecera cincuenta anos pechada, onde aparecen xoias bibliográficas que lle cambiarán a vida.
Agora moit@s proban moitas cousas distintas ata unha idade e logo elixen, ou proban moitas e acaban deixando todo, outr@s compatibilizan o judo con outra cousa, e outr@s só fan judo; antes, case era pecado deixar o iniciado. Se cadra, unha postura no medio, ou que haxa de todo, sería o ideal, pero teño a sensación de que se pasou dun extremo ao outro.
Polo tanto, agora viría a pregunta por que seguimos facendo judo. Primeiro, porque nos gusta, polas súas ventaxas, porque é parte das nosas vidas, mellora da autoestima, facer algo que nos enche e nos fai esquecer por momentos os nosos problemas... miles de razóns. Pero unha vez empezado algo e se levamos moito tempo facendo e, mesmo habendo unha boa inercia e estando content@s, sempre hai un punto de inflexión onde nos pensamos se continuamos ou non, e indagamos nas motivacións ou obxectivos para seguir ou razóns para non seguir. Sacar o cinturón marrón, chegar ao negro, ter algún resultado bo... son algunhas das principais metas que adoitamos escoitar que fan que @s judokas atopen un incentivo. Moitas veces o bo ambiente nun club axuda a continuar facendo, aínda que os nosos obxectivos cambien radicalmente. Imos por pasar un tempo nalgo que nos gusta ou apaixona ou antes o facía, compartindo ese momento c@s compañeir@s de faena.
@s competidores que lle dedican unha cantidade de tempo importante ao adestramento xa entran noutra categoría a nivel das motivacións polas que seguir. Pero el@s tamén se preguntan por que fan judo, ou polo menos unha parte del@s. O grao de compromiso con nós mesm@s é moi alto e implica moitas cousas. Na miña época de competidor confeso que chegou un momento no que xa non sabía se facía judo pola competición ou competía polo judo; e daba igual en realidade.
Quizáis deberiamos facer co judo como fai coa música e a arte a innovadora violinista e artista Lindsey Stirling, quen dicía unha vez que ela facía arte por amor á arte e pola súa propia gratificación egoísta.
Manuel Mallo
Comentarios
Publicar un comentario