TEN QUE SER
Na miña
aldea dise moito esta frase e, ultimamente, non paro de oíla, ou posiblemente
préstolle máis atención que antes. A cuestión é que empecei a reflectir nas
situacións nas que adoito escoitar esta expresión e no seu significado. En
teoría non significa nada máis que “éche o que hai”. Pero para min non se queda
aí.
Como xa
comentei noutras reflexións, creo vehementemente no poder da palabra repetida de
xeito continuo como creadora de hábitos, sexan bos ou malos. Certo é que ás
veces non é doado saber se foi primeiro o ovo ou galiña, se é a forza de
repetir algo que acabamos crendo o que dicimos, ou se o dicimos porque o cremos
e terminamos por dicilo repetidamente. Cando nos din que somos gracios@s,
acabamos crendo que o somos e ao mellor dicimos cousas fóra de contexto e sen
gracia ou, con moita sorte, realmente fan gracia os nosos comentarios e si que
somos gracios@s.
No caso
desta expresión, dinme conta de que @s veciñ@s a utilizaban cada vez que acontecía
algo negativo, molesto ou inoportuno, pero que é de obriga realizar e non queda
outra… ten que ser. Se aparecía cunha lesión e preguntábanme que pasara e contestaba
que tocaba un tempo de recuperación, a resposta era simple e contundente: “ten
que ser, ten que ser”. Viña chuvia e había que recoller toda a leña cortada…
“ten que ser, ho, ten que ser”. Hai que facer podas e non da tempo…. “ten que
ser”. Por mor do traballo hai que coller
seguido o coche… “ten que ser, ten que ser”.
Parecía que calquera fatalidade ou traballo pesado “tiña que ser”. A
pesar do uso dunha frase devastadora cun verbo tan contundente como ter que en
lugar de usar deber ou o condicional - niso os ingleses son auténticos
mestres da corrección co verbo must – a realidade é que nos fala da
aceptación do inevitable, da asunción da responsabilidade, de tomar accións
ante un problema, de pasar polas fases necesarias de calquera complicación.
Visto deste xeito, o que de partida semella ser negativo, en verdade é algo
positivo, porque esta expresión é como un martelo que nos esperta e impulsa a
tomar iniciativas, a afrontar un conflito, a ser emprendedor@s, a actuar e non
esperar…
No judo
véñenme á cabeza mil situacións na que a resposta ben podería ser un “ten que
ser”:
Quero
dominar unha técnica, teño que repetila moitas veces, non dou… ten que ser!
Quero involucrarme
máis no club, teño que relacionarme c@s demais, o cal cóstame… ten que ser!
Teño
medo a un exercicio, teño que intentalo, pero non me atrevo… ten que ser!
Quero
gañar campionatos, disque teño que adestrar máis, que pereza me da… ten que
ser!
Quero
subir de cinto, teño que aprender unhas técnicas, pero non teño nin ganas nin
tempo... ten que ser!
Poderíamos
botar así todo o día, a verdade. A vida e o judo están cheos dunha infinidade
de “tenqueseres” e aceptalo é xa de por si un gran paso para ser mellor persoa e judoka, porque … ten que ser!
M.
Mallo
Comentarios
Publicar un comentario