A SOIDADE DURANTE A COMPETICIÓN

 


Falando un día coa nai dun competidor saíu una cuestión do judo de competición – e en realidade común a todo deporte - que desde fóra ás veces costa entender. Eu chámolle a isto a necesaria soidade d@ competidor@, é dicir, as ferramentas, costumes, manías e rituais que nos levan como individuos a centrarnos no obxectivo único de ter o mellor rendemento posible no evento.

Antes de que todo tipo de ferramenta dixital dominara o mundo e, como non, o judo, nas competicións @s judokas adoitaban socializar un anaco falando c@s rivais e compañeir@s para logo, unha vez ía chegando a hora da competición, pasar a modo concentración e dalgún xeito, a un illamento do mundo externo. Isto materializábase de varios xeitos: poñer unha capucha e dar voltas, ficar nunha esquina, camiñar pola zona externa ao tatami, mirar atentamente os combates anteriores, etc.

Hoxe en día, coa tecnoloxía este espazo de tempo previo aos combates pasou a ser dominado por móbiles, cascos nas orellas con música ou o que teña a ben @ judoka escoitar nese momento, WhatsApps, etc.

Persoalmente penso que todo vale mentres funcione. Eu prefería o illamento case total, salvo o momento inmediato previo aos meus combates, outr@s prefiren falar, outr@s mirar, outr@s música, falar na zona de quentamento… Dalgunha maneira non deixan de ser rituais previos á competición que buscan o modo de centrarse no que se aproxima.

Canto máis nov@s son @s competidor@s, máis fácil é que se desconcentren ou que estean pensando en cousas alleas á competición e é labor d@s adestrador@s tratar que se centren na competición. Aínda que a socialización a través do deporte é fundamental e antes dun campionato todo o mundo fala con todo o mundo, chega un momento non definido en que cada judoka e cada adestrador@ ten que ir ao seu: repasar tácticas, quentamento, concentrarse, etc. Certo é que sempre pode haber unha interacción co público, que adoita ser familia e amig@s, pero chegado o momento, o tatami vai por unha banda e o resto do universo vai por outra.

Este punto de inflexión, por chamalo dalgunha maneira, leva ao título da reflexión: a necesaria soidade na competición, tanto d@ judoka como d@ adestrador@. Pode resultar curioso que separe ambas partes, porque son d@s que pensan e sinten que a relación entre amb@s estreitase e refórzase nas situacións de máxima tensión, o cal acontece cos éxitos e os fracasos en toda competición. Mais non só @ judoka precisa dese momento de soidade consigo mesm@ rodead@ de todo un pavillón cheo ata a bandeira, senón que mesmo moit@s @s adestrador@s buscamos un momento de soidade nese formigueiro para afrontar o desafío do día, onde se reflicte o traballo de toda unha tempada.

Durante a retransmisión do judo dos actuais Xogos Olímpicos de París as cámaras da televisión estiveron amosando a zona de quentamento e os momentos previos aos combates polas medallas, onde @s 2 judokas implicad@s e @s adestrador@s agardan para acceder á zona de competición.  Unha icona do judo mundial, Neil Adams, conselleiro técnico da Federación Internacional de Judo e comentarista de televisión, falaba desta cuestión: como había judokas que falaban c@s adestrador@s e outr@s que preferían non dicir nada entre el@s, vari@s danse apertas ou intercambian palabras ou xestos, outr@s camiñan xuntos sen interacción aparente.

No tatami @ protagonistá é @ judoka e @s adestrador@s pasan a ser un apoio. Certo é que unha palabra a tempo ou simple xesto valen para que @ judoka reaccione ou unha simple mirada. Aínda que un berro a tempo para espertar @ judoka pode ser a mellor arma nalgún caso, a miúdo é igual ou máis efectiva a comunicación non verbal entre amb@s. En cada momento en que se para o combate, @s judokas adoitan buscar cos ollos a complicidade do seu ou da súa adestrador@, quen a miúdo só fai un xesto coa cabeza e @ judoka entende de inmediato.

Este tipo de conexión lémbrame unhas palabras da lenda da percusión internacional, o batería británico Simon Phillips, quen afirmaba que non entendía como había bandas nas que durante os concertos nin se miran nin hai comunicación visual entre eles, mentres que el precisa dese contacto visual co resto da banda para tocar o mellor posible.

Pero por moi fundamental que sexa toda esta interacción c@s demais durante unha competición, penso que é importante e mesmo necesario un certo grao ou momentos de illamento, o que eu chamo a soidade durante a competición.

M. Mallo

Judo Club Terras de Santiago              

 


Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

EL JUDO, UN DEPORTE DE EQUIPO

  A menudo escuchamos que una de las razones principales para apuntar a l@s hij@s en disciplinas tales como el baloncesto, el fútbol, etc., a saber, los así llamados “deportes de equipo”, es precisamente el hecho de que en este tipo de deportes a priori aprenden a jugar en equipo, a compartir, a relacionarse más con l@s compañer@s... Esto se destaca como argumento frente a la práctica de los “deportes individuales”, entre ellos, el nuestro, el judo. Parece como si el concepto de equipo o de pertenencia a un grupo no se fomentara igualmente, ya que los “partidos” de judo son combates de un individuo frente a otro. Pero el concepto de equipo no se basa únicamente en jugar partidos varias personas juntas y que el equipo se lleve la derrota o la victoria como ente único. En el ciclismo todos los equipos tienes sus líderes, para l@s que   trabajan tod@s y cada un@ de sus compañer@s en una parte definida de la carrera, incluso cediendo su bicicleta en caso de avería. Si el o la...
Leer más

LA CURIOSIDAD NO MATÓ AL GATO

  Dice el proverbio que la curiosidad mató al gato , pero también derivaciones posteriores añaden que “la satisfacción lo trajo de vuelta”. Está claro que la curiosidad en exceso puede resultar peligrosa, pero la falta de curiosidad lleva a menudo a la falta de interés. De las distintas acepciones que la palabra “curioso” puede tener, la que a mí me interesa destacar aquí es la segunda reconocida por la rae: “i nclinado a aprender lo que no conoce”. A menudo escucho a gente decir que no tiene interés por aprender, que no está motivado por aprender o incluso que ya no tiene más que aprender. El afán de superarse a sí mism@ no tiene por qué ser una característica o cualidad universal, pero la carencia de interés por aprender, por sentir curiosidad por las cosas suele llevar consigo una falta de ganas de absorber información, experiencias nuevas y, por ende, de superarse o progresar. Mi hijo pequeño me sorprendió el otro día con una doble pregunta, ...
Leer más