A FAMOSA ZONA DE CONFORT
Todo o mundo ten escoitado falar da “famosa” zona de confort, ese estado mental ou psicolóxico que inclúe rutinas, pensamentos, accións, etc. que nos levan a unha sensación de seguridade, pero sen a priori tomar riscos.
Penso que adoitamos usala
para casos nos que en realidade estamos ben, pero podiamos estar mellor ou
aspirar a máis. Pero non sempre é así e vemos moitos casos de xente que, malia
as súas moitas penurias, prefiren quedar no mundo que coñecen. Xustamente
parece ser ese o problema do protagonista principal do filme “El indomable Will
Hunting”, filme citado na anterior reflexión.
Ese medo ao descoñecido,
á inseguridade de non lograr aquelo ao que aspiramos, está á orde do día no
judo: impide en moitas ocasións tratar de facer técnicas distintas, participar
en competicións, adestrar máis días, non probar defensas ou estratexias
distintas… ou lévanos mesmo a afirmar que para perder (ou non) en primeira
ronda fóra da nosa rexión, mellor perder (ou non) nun torneo preto da nosa casa.
Co tempo acumulamos
experiencia, pero tamén collemos hábitos e rutinas, tanto boas como malas e,
posiblemente, en moitas ocasións, canto máis tempo pasa, o muro que rodea a nosa
zona de confort vaise facendo cada vez máis grande e chega un momento en que
pode parecer imposible traspasalo.
Pero se dunha cousa vai o
judo é de romper muros, vencer obstáculos. Como afirma John Locke, un dos
personaxes principais da serie televisiva “Perdidos (Lost)”, en distintos episodios: “non me digas o que non son
capaz de facer”. Pero para iso, temos que tomar riscos e saír da nosa zona de
confort.
M. Mallo
Comentarios
Publicar un comentario