Reflexións dun sensei

  Unha das representacións de deidades que sempre máis me gustou é a do deus romano Xano ( Jano en castelán) e, especialmente, a que aparece nas pinturas murais do Panteón dos Reis de León na colexiata de San Isidoro na cidade de León. O teito está decorado con pinturas orixinais do século XII e nun arco vemos un calendario medieval, onde o primeiro mes do ano, xaneiro, é un home con dúas caras que abre ao unísono unha porta e pecha outra . En moitas linguas a orixe do nome do mes de xaneiro ven efectivamente do deus Xano, ou mellor dito, do latín vulgar Jenuarius , no caso do galego, e Ienarius en castelán, que derivan da mencionada divindade. Xano simboliza a dobre natureza e faciana da vida e de nós mesm@s, o inicio e o fin nun ente único. No judo esta época do ano é igualmente un punto de inflexión da tempada. No berce do judo, o Kodokan , ten lugar durante os 10 primeiros días do ano o Kangeiko , cuxos comezos se remontan a 1884, que consiste en adestrar antes da saída ...

  A menudo escuchamos que una de las razones principales para apuntar a l@s hij@s en disciplinas tales como el baloncesto, el fútbol, etc., a saber, los así llamados “deportes de equipo”, es precisamente el hecho de que en este tipo de deportes a priori aprenden a jugar en equipo, a compartir, a relacionarse más con l@s compañer@s... Esto se destaca como argumento frente a la práctica de los “deportes individuales”, entre ellos, el nuestro, el judo. Parece como si el concepto de equipo o de pertenencia a un grupo no se fomentara igualmente, ya que los “partidos” de judo son combates de un individuo frente a otro. Pero el concepto de equipo no se basa únicamente en jugar partidos varias personas juntas y que el equipo se lleve la derrota o la victoria como ente único. En el ciclismo todos los equipos tienes sus líderes, para l@s que   trabajan tod@s y cada un@ de sus compañer@s en una parte definida de la carrera, incluso cediendo su bicicleta en caso de avería. Si el o la...

Na miña aldea dise moito esta frase e, ultimamente, non paro de oíla, ou posiblemente préstolle máis atención que antes. A cuestión é que empecei a reflectir nas situacións nas que adoito escoitar esta expresión e no seu significado. En teoría non significa nada máis que “éche o que hai”. Pero para min non se queda aí. Como xa comentei noutras reflexións, creo vehementemente no poder da palabra repetida de xeito continuo como creadora de hábitos, sexan bos ou malos. Certo é que ás veces non é doado saber se foi primeiro o ovo ou galiña, se é a forza de repetir algo que acabamos crendo o que dicimos, ou se o dicimos porque o cremos e terminamos por dicilo repetidamente. Cando nos din que somos gracios@s, acabamos crendo que o somos e ao mellor dicimos cousas fóra de contexto e sen gracia ou, con moita sorte, realmente fan gracia os nosos comentarios e si que somos gracios@s. No caso desta expresión, dinme conta de que @s veciñ@s a utilizaban cada vez que acontecía algo negativo, mol...

  No ano 1974 un labrego atopou por casualidade en Xi’An, China, un dos xacementos arqueolóxicos máis importantes da humanidade. Aínda que moito está por desenterrar, o mausoleo do primeiro emperador Qin (210 a.C.), patrimonio mundial pola Unesco , é un conxunto de miles de soldados , xenerais, mesmo cabalos e outros elementos, todos eles en tamaño natural e modelados en terracota. O sorprendente non é soamente a cantidade, calidade, época de realización e realismo das figuras, senón o feito de que estas figuras, que a primeira vista asemellan ser iguais, en verdade representan todas elas seres humanos con trazos distintivos. Por raro que poda parecer, a miúdo penso neste xacemento, cando nos distintos eidos da miña vida escoito a alguén falar dunha persoa achegada como se só esa persoa tivese unha característica concreta e fose, digamos, especial. Non digo que non o sexa, pero cantas veces falamos d@s nos@s alumn@s, fill@s, amig@s, etc como xente especial e diferente aos demai...

  Dice el proverbio que la curiosidad mató al gato , pero también derivaciones posteriores añaden que “la satisfacción lo trajo de vuelta”. Está claro que la curiosidad en exceso puede resultar peligrosa, pero la falta de curiosidad lleva a menudo a la falta de interés. De las distintas acepciones que la palabra “curioso” puede tener, la que a mí me interesa destacar aquí es la segunda reconocida por la rae: “i nclinado a aprender lo que no conoce”. A menudo escucho a gente decir que no tiene interés por aprender, que no está motivado por aprender o incluso que ya no tiene más que aprender. El afán de superarse a sí mism@ no tiene por qué ser una característica o cualidad universal, pero la carencia de interés por aprender, por sentir curiosidad por las cosas suele llevar consigo una falta de ganas de absorber información, experiencias nuevas y, por ende, de superarse o progresar. Mi hijo pequeño me sorprendió el otro día con una doble pregunta, ...

  É obvio que as sociedades cambian e temos que adaptarnos aos cambios. As destrezas, necesidades, habilidades e demais ferramentas van evolucionando, varían, incluso desaparecen e aparecen outras novas. Simple lei de vida. Creo que na sociedade actual hai unha facultade que estamos deixando de explotar: a memoria. Uso o termo facultade porque é así como a define o dicionario da Real Academia Galega : “ facultade que permite reter na mente e facer presentes, mentalmente, cousas pasadas”. Noutra das súas entradas defínea como o “recordo colectivo que queda de algo ou de alguén”. Cando queremos ir a un sitio, xa non tratamos de lembrar ou ler os carteis, simplemente poñemos o google.maps ou o GPS. Persoalmente, nunca vin tanta xente como agora que non da chegado aos sitios, ou que se perda tanto, porque non interpreta o GPS, só mira para el sen ligalo coa estrada e os carteis cos nomes das localidades, ou mesmo aínda de ter xa estado varias veces nun lugar, non lembra como ir, po...