Entradas

O ÉXITO ESTÁ INFRAVALORADO

  A xente adoita dicir que a sociedade actual é moi competitiva. Eu estou de acordo en que en moitos temas é así e que se promove sobre todo nas altas esferas a creación dunha élite cada vez máis alonxada do resto d@s mortais. Pero non penso que no día a día da meirande parte da xente a competitividade sexa o motor que nos move, máis ben creo que é o contrario. Palabras como competitividade, gañador, éxito, horas de adicación a unha actividade… para moitísima xente son negativas. Está claro que nada é branco ou negro e ten que haber un equilibrio, polo que ten que haber persoas ás que lles dea igual chegar a un certo nivel e outras que queiran ser as mellores do mundo. O problema para min é cando só temos eses dous polos e a miúdo teño esa sensación. Lembro en conversacións cun familiar no pasado que a miúdo saía a frase “é que ti es moi competitivo”, normalmente cando nos referiamos ao tempo adicado a tratar de facer algo ben, e era interpretado como algo negativo. Neste senti...

LAS MANOS DEL JUDOKA

Cuando nos presentan a otras personas, solemos caer en estereotipos, patrones que se repiten o primeras impresiones de lo que el otro es o parece que es o de qué trabaja. Si una mujer es muy alta, delgada y bien parecida, la pregunta que surge siempre es si juega al baloncesto o si es modelo. Si un hombre tiene barriga asumimos que es sedentario, sin fijarnos en su tren superior o en sus piernas.   Por deformación profesional, he de confesar que cuando veo a alguien y, sobre todo, si para mí es obvio que hace deporte, mi cabeza está analizando de qué deporte puede ser. Cuando describo a alguien físicamente, tengo la manía de decir altura y peso estimados y, de tanto insistir en este tipo de cálculo, suelo aproximarme. También es cierto que hoy en día hay mucha gente que va al gym y realiza ejercicios destinados a ganar volumen, definir, acude por motivos estéticos, para potenciar zonas que estimamos precisamos mejorar, que nos hacen ser más atractiv@s, por estar en forma, po...

POR QUE FAGO JUDO?

  Cando nos preguntan ou nos preguntamos por que facemos judo, posiblemente haxa que distinguir entre as razóns que nos levaron a empezar e as que a día de hoxe nos fan seguir. Vocación?  Ista sería probablemente unha palabra que podería vir ás nosas cabezas.  Escribe o  dicionario da Real Academia Galega :  é a “i nclinación dunha persoa cara a unha determinada actividade ou modo de vida, en especial a artística ou a relixiosa”. Se é nunha idade moi nova, raro é que un neno ou ou nena lle diga ao seu pai e á súa nai que no futuro quere ser  judoka ; se cadra, en todo caso, futbolista.  A vocación en certas idades se cadra son palabras maiores. Aparte, @s nen@s polo xeral cambian de gusto como de chaqueta.   Tamén é certo que hai xente que desde moi cativa pensa nalgo concreto e, como reza o dito da miña zona,  a cabra bótase ao monte .  Parece lóxico que rapaces ou rapazas que de cativ@s están todo o rato agarrándose e facendo como que ...

LOS MUROS QUE SOLO NOSOTR@S VEMOS

Quizás yo estoy más sensible al tema o, como expresé en otras ocasiones con otras palabras,  me parece que, cada vez más, escucho hablar de todos los “peros” imaginables para realizar cualquier tipo de cosas, especialmente en gente joven. Tengo la impresión de que a menudo añadimos numerosos límites a los que ya de por sí tenemos. Es positivo saber de nuestras fortalezas y debilidades, pero no debemos crear barreras que solo existen en nuestras cabezas. Esto me recordó unos experimentos realizados con arañas y hormigas, a los que se les dibujan líneas en un folio sobre el que caminan y sus sentidos interpretan que tienen algo delante y se niegan a pasar por encima de dichas líneas, ya que sienten que hay un obstáculo físico que les impide avanzar; pero en realidad, este no existe. Al fin y al cabo, nuestra percepción de la realidad, sin ánimo de entrar en la filosofía cartesiana o profundizar en exceso, no es “más” que nuestra interpretación personal de nuestro propio ser y de...

ESPEJO MÁGICO: ¿QUIÉN ES LA MUJER MÁS BELLA DEL REINO?

  “Espejo mágico: ¿Quién es la mujer más bella del reino?” Esta frase tan conocida pronunciada por la madrastra de Blancanieves encierra una interesante y repetida verdad. De tanto decirle el espejo que era ella la más bella, la madrastra y reina acababa por creérselo de veras, fuera o no fuera cierto. Como ya comenté en otras ocasiones, pienso que las acciones repetidas llevan a una pauta o patrón de conducta y, en el caso anterior, al pleno convencimiento de una idea, sea positiva o negativa . Está claro que para luchar por algo, en cualquier área de la vida, en el deporte en general y en el judo en particular, tenemos que creer en nosotr@s mism@s y pensar que podemos llegar a ser l@s mejores. No es fácil luchar entre la creencia de ser l@s mejores y la humildad. En este contexto, las redes sociales, los medios de comunicación y el entorno juegan un papel importantísimo, ya que a menudo ansiamos crear nuestra propia imagen a partir de un ideal de persona – por su físico ...

XANO – XANEIRO: O DEUS E MES DAS DÚAS CARAS

  Unha das representacións de deidades que sempre máis me gustou é a do deus romano Xano ( Jano en castelán) e, especialmente, a que aparece nas pinturas murais do Panteón dos Reis de León na colexiata de San Isidoro na cidade de León. O teito está decorado con pinturas orixinais do século XII e nun arco vemos un calendario medieval, onde o primeiro mes do ano, xaneiro, é un home con dúas caras que abre ao unísono unha porta e pecha outra . En moitas linguas a orixe do nome do mes de xaneiro ven efectivamente do deus Xano, ou mellor dito, do latín vulgar Jenuarius , no caso do galego, e Ienarius en castelán, que derivan da mencionada divindade. Xano simboliza a dobre natureza e faciana da vida e de nós mesm@s, o inicio e o fin nun ente único. No judo esta época do ano é igualmente un punto de inflexión da tempada. No berce do judo, o Kodokan , ten lugar durante os 10 primeiros días do ano o Kangeiko , cuxos comezos se remontan a 1884, que consiste en adestrar antes da saída ...

EL JUDO, UN DEPORTE DE EQUIPO

  A menudo escuchamos que una de las razones principales para apuntar a l@s hij@s en disciplinas tales como el baloncesto, el fútbol, etc., a saber, los así llamados “deportes de equipo”, es precisamente el hecho de que en este tipo de deportes a priori aprenden a jugar en equipo, a compartir, a relacionarse más con l@s compañer@s... Esto se destaca como argumento frente a la práctica de los “deportes individuales”, entre ellos, el nuestro, el judo. Parece como si el concepto de equipo o de pertenencia a un grupo no se fomentara igualmente, ya que los “partidos” de judo son combates de un individuo frente a otro. Pero el concepto de equipo no se basa únicamente en jugar partidos varias personas juntas y que el equipo se lleve la derrota o la victoria como ente único. En el ciclismo todos los equipos tienes sus líderes, para l@s que   trabajan tod@s y cada un@ de sus compañer@s en una parte definida de la carrera, incluso cediendo su bicicleta en caso de avería. Si el o la...