Entradas

POR QUE FAGO JUDO?

  Cando nos preguntan ou nos preguntamos por que facemos judo, posiblemente haxa que distinguir entre as razóns que nos levaron a empezar e as que a día de hoxe nos fan seguir. Vocación?  Ista sería probablemente unha palabra que podería vir ás nosas cabezas.  Escribe o  dicionario da Real Academia Galega :  é a “i nclinación dunha persoa cara a unha determinada actividade ou modo de vida, en especial a artística ou a relixiosa”. Se é nunha idade moi nova, raro é que un neno ou ou nena lle diga ao seu pai e á súa nai que no futuro quere ser  judoka ; se cadra, en todo caso, futbolista.  A vocación en certas idades se cadra son palabras maiores. Aparte, @s nen@s polo xeral cambian de gusto como de chaqueta.   Tamén é certo que hai xente que desde moi cativa pensa nalgo concreto e, como reza o dito da miña zona,  a cabra bótase ao monte .  Parece lóxico que rapaces ou rapazas que de cativ@s están todo o rato agarrándose e facendo como que ...

LOS MUROS QUE SOLO NOSOTR@S VEMOS

Quizás yo estoy más sensible al tema o, como expresé en otras ocasiones con otras palabras,  me parece que, cada vez más, escucho hablar de todos los “peros” imaginables para realizar cualquier tipo de cosas, especialmente en gente joven. Tengo la impresión de que a menudo añadimos numerosos límites a los que ya de por sí tenemos. Es positivo saber de nuestras fortalezas y debilidades, pero no debemos crear barreras que solo existen en nuestras cabezas. Esto me recordó unos experimentos realizados con arañas y hormigas, a los que se les dibujan líneas en un folio sobre el que caminan y sus sentidos interpretan que tienen algo delante y se niegan a pasar por encima de dichas líneas, ya que sienten que hay un obstáculo físico que les impide avanzar; pero en realidad, este no existe. Al fin y al cabo, nuestra percepción de la realidad, sin ánimo de entrar en la filosofía cartesiana o profundizar en exceso, no es “más” que nuestra interpretación personal de nuestro propio ser y de...

ESPEJO MÁGICO: ¿QUIÉN ES LA MUJER MÁS BELLA DEL REINO?

  “Espejo mágico: ¿Quién es la mujer más bella del reino?” Esta frase tan conocida pronunciada por la madrastra de Blancanieves encierra una interesante y repetida verdad. De tanto decirle el espejo que era ella la más bella, la madrastra y reina acababa por creérselo de veras, fuera o no fuera cierto. Como ya comenté en otras ocasiones, pienso que las acciones repetidas llevan a una pauta o patrón de conducta y, en el caso anterior, al pleno convencimiento de una idea, sea positiva o negativa . Está claro que para luchar por algo, en cualquier área de la vida, en el deporte en general y en el judo en particular, tenemos que creer en nosotr@s mism@s y pensar que podemos llegar a ser l@s mejores. No es fácil luchar entre la creencia de ser l@s mejores y la humildad. En este contexto, las redes sociales, los medios de comunicación y el entorno juegan un papel importantísimo, ya que a menudo ansiamos crear nuestra propia imagen a partir de un ideal de persona – por su físico ...

XANO – XANEIRO: O DEUS E MES DAS DÚAS CARAS

  Unha das representacións de deidades que sempre máis me gustou é a do deus romano Xano ( Jano en castelán) e, especialmente, a que aparece nas pinturas murais do Panteón dos Reis de León na colexiata de San Isidoro na cidade de León. O teito está decorado con pinturas orixinais do século XII e nun arco vemos un calendario medieval, onde o primeiro mes do ano, xaneiro, é un home con dúas caras que abre ao unísono unha porta e pecha outra . En moitas linguas a orixe do nome do mes de xaneiro ven efectivamente do deus Xano, ou mellor dito, do latín vulgar Jenuarius , no caso do galego, e Ienarius en castelán, que derivan da mencionada divindade. Xano simboliza a dobre natureza e faciana da vida e de nós mesm@s, o inicio e o fin nun ente único. No judo esta época do ano é igualmente un punto de inflexión da tempada. No berce do judo, o Kodokan , ten lugar durante os 10 primeiros días do ano o Kangeiko , cuxos comezos se remontan a 1884, que consiste en adestrar antes da saída ...

EL JUDO, UN DEPORTE DE EQUIPO

  A menudo escuchamos que una de las razones principales para apuntar a l@s hij@s en disciplinas tales como el baloncesto, el fútbol, etc., a saber, los así llamados “deportes de equipo”, es precisamente el hecho de que en este tipo de deportes a priori aprenden a jugar en equipo, a compartir, a relacionarse más con l@s compañer@s... Esto se destaca como argumento frente a la práctica de los “deportes individuales”, entre ellos, el nuestro, el judo. Parece como si el concepto de equipo o de pertenencia a un grupo no se fomentara igualmente, ya que los “partidos” de judo son combates de un individuo frente a otro. Pero el concepto de equipo no se basa únicamente en jugar partidos varias personas juntas y que el equipo se lleve la derrota o la victoria como ente único. En el ciclismo todos los equipos tienes sus líderes, para l@s que   trabajan tod@s y cada un@ de sus compañer@s en una parte definida de la carrera, incluso cediendo su bicicleta en caso de avería. Si el o la...

TEN QUE SER

Na miña aldea dise moito esta frase e, ultimamente, non paro de oíla, ou posiblemente préstolle máis atención que antes. A cuestión é que empecei a reflectir nas situacións nas que adoito escoitar esta expresión e no seu significado. En teoría non significa nada máis que “éche o que hai”. Pero para min non se queda aí. Como xa comentei noutras reflexións, creo vehementemente no poder da palabra repetida de xeito continuo como creadora de hábitos, sexan bos ou malos. Certo é que ás veces non é doado saber se foi primeiro o ovo ou galiña, se é a forza de repetir algo que acabamos crendo o que dicimos, ou se o dicimos porque o cremos e terminamos por dicilo repetidamente. Cando nos din que somos gracios@s, acabamos crendo que o somos e ao mellor dicimos cousas fóra de contexto e sen gracia ou, con moita sorte, realmente fan gracia os nosos comentarios e si que somos gracios@s. No caso desta expresión, dinme conta de que @s veciñ@s a utilizaban cada vez que acontecía algo negativo, mol...

OS GUERREIROS DE TERRACOTA DE XI’AN, CHINA

  No ano 1974 un labrego atopou por casualidade en Xi’An, China, un dos xacementos arqueolóxicos máis importantes da humanidade. Aínda que moito está por desenterrar, o mausoleo do primeiro emperador Qin (210 a.C.), patrimonio mundial pola Unesco , é un conxunto de miles de soldados , xenerais, mesmo cabalos e outros elementos, todos eles en tamaño natural e modelados en terracota. O sorprendente non é soamente a cantidade, calidade, época de realización e realismo das figuras, senón o feito de que estas figuras, que a primeira vista asemellan ser iguais, en verdade representan todas elas seres humanos con trazos distintivos. Por raro que poda parecer, a miúdo penso neste xacemento, cando nos distintos eidos da miña vida escoito a alguén falar dunha persoa achegada como se só esa persoa tivese unha característica concreta e fose, digamos, especial. Non digo que non o sexa, pero cantas veces falamos d@s nos@s alumn@s, fill@s, amig@s, etc como xente especial e diferente aos demai...