Reflexións dun sensei

  É obvio que as sociedades cambian e temos que adaptarnos aos cambios. As destrezas, necesidades, habilidades e demais ferramentas van evolucionando, varían, incluso desaparecen e aparecen outras novas. Simple lei de vida. Creo que na sociedade actual hai unha facultade que estamos deixando de explotar: a memoria. Uso o termo facultade porque é así como a define o dicionario da Real Academia Galega : “ facultade que permite reter na mente e facer presentes, mentalmente, cousas pasadas”. Noutra das súas entradas defínea como o “recordo colectivo que queda de algo ou de alguén”. Cando queremos ir a un sitio, xa non tratamos de lembrar ou ler os carteis, simplemente poñemos o google.maps ou o GPS. Persoalmente, nunca vin tanta xente como agora que non da chegado aos sitios, ou que se perda tanto, porque non interpreta o GPS, só mira para el sen ligalo coa estrada e os carteis cos nomes das localidades, ou mesmo aínda de ter xa estado varias veces nun lugar, non lembra como ir, po...

  Recientemente alguien me habló del concepto japonés del kintsugi , que es el arte de reparar cerámica usando una mezcla de resina y polvo de oro, principalmente. Este término se emplea en muchos campos sorprendentemente diversos como metáfora de las cicatrices de la vida, del cómo gestionarlas e incluso sentirse orgullos@ de ellas.   Sabía de su existencia, pero me encantó recrearme en la imagen de una cerámica rota en mil pedazos, pero unida con fuerza y por siempre con oro. Me hizo pensar no solo en las cicatrices emocionales, por ejemplo, en el judo, aquellas del día después de un fracaso, sino en las físicas, reconocibles a simple vista, en otras palabras, en las lesiones deportivas. Mucha gente esconde cualquier suerte de cicatriz, sea emocional o física, pero incluso las físicas a menudo se esconden por lo que conllevan en el ámbito emocional.   Si nos ceñimos estrictamente al campo del deporte y, más específicamente, al judo, estas cicatrices, visibles o no,...

  Falando un día coa nai dun competidor saíu una cuestión do judo de competición – e en realidade común a todo deporte - que desde fóra ás veces costa entender. Eu chámolle a isto a necesaria soidade d@ competidor@, é dicir, as ferramentas, costumes, manías e rituais que nos levan como individuos a centrarnos no obxectivo único de ter o mellor rendemento posible no evento. Antes de que todo tipo de ferramenta dixital dominara o mundo e, como non, o judo, nas competicións @s judokas adoitaban socializar un anaco falando c@s rivais e compañeir@s para logo, unha vez ía chegando a hora da competición, pasar a modo concentración e dalgún xeito, a un illamento do mundo externo. Isto materializábase de varios xeitos: poñer unha capucha e dar voltas, ficar nunha esquina, camiñar pola zona externa ao tatami, mirar atentamente os combates anteriores, etc. Hoxe en día, coa tecnoloxía este espazo de tempo previo aos combates pasou a ser dominado por móbiles, cascos nas orellas con música...