Reflexións dun sensei

  Cando nos preguntan ou nos preguntamos por que facemos judo, posiblemente haxa que distinguir entre as razóns que nos levaron a empezar e as que a día de hoxe nos fan seguir. Vocación?  Ista sería probablemente unha palabra que podería vir ás nosas cabezas.  Escribe o  dicionario da Real Academia Galega :  é a “i nclinación dunha persoa cara a unha determinada actividade ou modo de vida, en especial a artística ou a relixiosa”. Se é nunha idade moi nova, raro é que un neno ou ou nena lle diga ao seu pai e á súa nai que no futuro quere ser  judoka ; se cadra, en todo caso, futbolista.  A vocación en certas idades se cadra son palabras maiores. Aparte, @s nen@s polo xeral cambian de gusto como de chaqueta.   Tamén é certo que hai xente que desde moi cativa pensa nalgo concreto e, como reza o dito da miña zona,  a cabra bótase ao monte .  Parece lóxico que rapaces ou rapazas que de cativ@s están todo o rato agarrándose e facendo como que ...

Quizás yo estoy más sensible al tema o, como expresé en otras ocasiones con otras palabras,  me parece que, cada vez más, escucho hablar de todos los “peros” imaginables para realizar cualquier tipo de cosas, especialmente en gente joven. Tengo la impresión de que a menudo añadimos numerosos límites a los que ya de por sí tenemos. Es positivo saber de nuestras fortalezas y debilidades, pero no debemos crear barreras que solo existen en nuestras cabezas. Esto me recordó unos experimentos realizados con arañas y hormigas, a los que se les dibujan líneas en un folio sobre el que caminan y sus sentidos interpretan que tienen algo delante y se niegan a pasar por encima de dichas líneas, ya que sienten que hay un obstáculo físico que les impide avanzar; pero en realidad, este no existe. Al fin y al cabo, nuestra percepción de la realidad, sin ánimo de entrar en la filosofía cartesiana o profundizar en exceso, no es “más” que nuestra interpretación personal de nuestro propio ser y de...